Çıkmaz sokaklara dönük yüzü gönlün;

Seni kimselerin anlamadığı, görmediği o çıkmazlarda…Ufak esintiler ince ince taşıyor fısıltıyı kulaklarına.

Fısıldayan yine yalnızlık…

İçindeki umut kırıntılarına sarılır gibi yalnızlığı kucaklıyorsun yine.

Sana, o hep masal anlatan gözleri sımsıcak yalnızlık.

İşte tam o zaman görünmez oluveriyor hayat. Silmeye başlıyor izlerini. Adını kazıyor dimalardan. Evet; o gözyaşı akıttığın yerlerin izleri buhar oluveriyor.

Yeniden doğacaksın, yeniden semaya bakacak beni hatırlayacaksın diyor sana.

“Yansıma”